Weganizm? Byłam tam, wracam stamtąd...

To było siedem bardzo ciężkich tygodni. Chyba najtrudniejszych w moim życiu.

Siedem tygodni temu z dnia na dzień przeszłam na 100%-owy weganizm. Przez 7 tygodni walczyłam z własnym organizmem chcąc wytrwać w mym postanowieniu, ponieważ tak bardzo nie chciałam krzywdzić zwierząt. Mój organizm cierpiał i krzyczał, ale ja go nie chciałam słuchać. Nie jedząc produktów pochodzenia zwierzęcego czułam się lepszym człowiekiem, ponieważ nie przykładałam ręki do krzywdy niewinnych istot. Czułam, że mam silna wolę i mogę panować nad moim ciałem. Jednak ono mówiło co innego.

Ale cofnijmy sie do początku. Przez pierwszych kilka dni po przejściu na weganizm nie czułam żadnych zmian fizycznych, może oprócz częstszych wizyt w toalecie. 5-go dnia zaczęła sie ostra jazda bez trzymanki. Przez tydzień umierałam z bólu głowy. Po tygodniu ból głowy ustapił ale czułam się wciąż dziwnie, Mówiłam do mojego męża, że czuję, jakbym nie była w moim własnym ciele. Moje oczy były cały czas chore i szkliste. Ktokolwiek mnie spotkał, pytał czy jestem ok, bo jakoś dziwnie wyglądam:) Straciłam zupełnie siły. Wstając rano marzyłam o tym, kiedy z powrotem położę się do łózka. Jesli tylko mogłam sobie na to pozwolić, już o 19-tej leżałam, nie mając siły nawet chodzic po domu. Po obu stronach ust zrobiły mi się bolące zajady. Ciągle odczuwałam lekki bół żołądka. Wszystko to tłumaczyłam sobie detoxem, stanem przejściowym, po którym poczuję się cudownie. 

Jednak ten stan nie ustępował. Zaczęłam czytac różne artykuły, blogi, szukać osób, które czuły se tak samo po przejściu na weganizm. Zanazłam kilka takich osób ale był to naprawdę ułamek. Większość mówiła o tym. jak wspaniale czuła się  po przejściu na weganizm. Również dr Campbell w swojej książce "Nowoczesne metody uzdrawiania"  nic nie wspomina o przypadkach gdy detoks może trwać miesiącami i można czuć się strasznie chorym rzez wiele tygodni. Pisze tylko, że przez pierwszy tydzień można się spodziewać dolegliwości żołądkowych ale później mamy czuć się super.

W 4 tygodniu weganizmu dostałam bóli w kościach tak silnych, że nie dawałam rady bez tabletek przeciwbólowych. Miałam stan podgorączkowy 37,3, ale czułam się rozpalona jak żelazko. Zapisałam się do lekarza, dostałam skierowanie na wyniki, odebrałam je przedwczoraj Okazało się, że wyniki mam w normie. Zrozumiałam, że to dieta spowodowała to, jak się czuję. Zdecydowałam, że juz dłużej tak nie dam rady.

Przeszłam na weganizm z powodów etycznych a nie zdrowotnych i zdecydowałam sie postępować w myśłl zasady: jeżeli nie musimy krzywdzić zwierząt, nie róbmy tego. Jeżeli jedzenie ich nie jest dla nas koniecznością, nie róbmy tego. Jednak w moim przypadku okazało sie ono koniecznością.

Oczywiście nie myślcie, że teraz będę objadać się hamburgerami, cheeseburgerami i popijać je mlekiem. Te tygodnie na weganiźmie zmieniły mnie i nic juz nie będzie takie samo. Zamierzam dalej spożywać dietę opartą w wiekszości na pokarmach roslinnych, chcę jednak włączyc do niej organiczne jajka i dziko łowionego łososia.

Przedwczoraj kupiłam po raz pierwszy od wielu tygodni produkt pochodzenia zwierzęcego: paczkę jajek, organic free range. Usmażyłam jajecznicę z dwóch jajek i wiecie co? Poczułam coś w rodzaju wyzwolenia.

Bo jest jeszcze jeden aspekt weganizmu, o którym muszę wspomnieć: to ogromne poczucie restrykcyjności a wręcz jakiegoś chorobliwego lęku związanego z jedzeniem, ja w każdym razie czułam jakieś takie niezdrowe emocje przez te wszystkie tygodnie. Wchodząc do sklepu jedynym stoiskiem, na którym mogłam kupować bez strachu były warzywa i owoce, a pozostałe artykuły wyszukiwałam na jakichś dziwnych regałach z wynalazkami typu "udawacz" majonezu czy sera. Nawiasem mówiąc udawacz sera jest tak okropny (miałam wersję zarówno z soją jak i bez z firmy Violife), że wolałam zapomnieć o serze niż jeść coś takiego. Oczywiście każdy z nas jest inny i wierzę, że są osoby, którym on smakuje! Notabene ja nie jestem jakąś wielką fanką serów i mogą one dla nie istnieć, z wyjątkiem momentu, gdy mam ochotę na pizzę lub lasagne- i właśnie w takich chwilach lepiej dla mojego zdrowia psychicznego jest wiedzieć, że mogę zjeść ten kawałek sera i nie robię wtedy nic złego.

Paradoksalnie, gdy zdecydowałam zakończyć mój weganizm, przygotowywanie sałatek z surowych warzyw i owoców stało się wreszcie prawdziwą przyjemnością! Postanowiłam, że bedę dążyła do bycia weganką w 95% i wierzę w to, że lepiej być weganinem w 95%, niż wcale. W wymiarze zdrowotnym dr Campbell uważa, że wlaśnie te 5% białka zwierzęcego jest granicą, za którą zaczynają się niekorzystne procesy w naszym organiźmie. Podczas przeprowdzonych przez niego badaniach na szczurach narażonych na raka wątroby po podaniu alfatoksyny okazywalo się, że te karmione dietą składającą się z 20% białka zwierzęcego zachorowały na nowotwory, podczas gdy szczury, których dieta zawierała 5% białka pozostały zdrowe. Białko roślinne natomiast nie miało wpływu na rozwój nowotworów. Dr Campell stawia twierdzenie, że  mozna kontrolować rozwój nowotworu jak za pomocą przełącznika, zmieniając ilość spożywanego białka zwierzęcego. Myślę, że jest to dobra wiadomość dla tych, którzy tak jak ja nie moga być w 100% weganami. Te kilka procent produktów odzwierzęcych nie powinno stanowić problemu dla naszego zdrowia,

I ostatnia rzecz, o której chciałam wspomnieć: po początkowym spadku wagi, w kolejnych tygodniach przybierałam sukcesywnie i ostateczny bilans mojego 7- tygodniowego weganizmu wynosi 2,5 kg w góre:(  Nie zauważyłam też żadnych oznak odmłodzenia, o którym mówi wiele osób, a wręcz przeciwnie, czuję, że mój organizm bardzo na tym ucierpiał i moja skóra wygląda gorzej niż wcześniej. Ale to nie są  czynniki, które miały jakikolwiek wplyw na moją decycję.

Kocham zwierzęta i w dalszym ciągu będę orędowniczką respektowania ich praw oraz diety opartej na roślinach, które są wspaniałe. Jednak niektórzy z nas potrzebuja również innych składników odżywczych, aby ich ciało mogło poprawnie funkcjonować. Zaufajmy naszej wewnętrznej mądrości.

A na koniec coś wesołego:

Pozdrawiam wszystkich ciepło!